Baśnie Braci Apostołów

O wątpliwościach dotyczących autentyczności samego Jezusa, jak i jego, opisanych w Nowym Testamencie, przygód, napisano już całe tomy. Biorąc pod uwagę, wymienioną w Biblii liczbę doniosłych wydarzeń towarzyszących jego życiu, działalności i śmierci, pozachrześcijańskie, wspominające o nim źródła wydają się bardzo skąpe i nieliczne. Brakuje zapisów oficjalnych i współczesnych. Ewangelie i inne pisma wczesnochrześcijańskie podlegały na przestrzeni wieków tylu modyfikacjom dopasowującym je do zmieniających się doktryn i polityki poszczególnych papieży, że potrzeba sporo samozaparcia, by mówić o autentyczności i płynącej z nich wiedzy historycznej…

Tyle że to są wątpliwości, których ja nie zamierzam tu rozstrzygać. Jestem w stanie przyjąć, że ktoś taki chodził po ziemi i być może nawet rewolucyjne, jak na owe czasy, a dla wielu (w tym i hierarchów kościoła) i dziś, treści pierwotnej nauki chrześcijan są zapisem jego słów.

Mnie fascynuje, w jaki sposób „życio” i „śmierciorys”, być może nawet jednego z najwybitniejszych ludzi, został zamieniony w opowieść o Bogu Wszechmogącym, który wcielił się w człowieka i kilkadziesiąt lat przebywał na ziemi. Jakim cudem(!) tak wielu ludzi do dziś wierzy w historię, która brzmi, jak żywcem wyjęta z baśni tysiąca i jednej nocy czy sagi o Harrym Potterze? Facet robi rzeczy niesłychane: na prawo i lewo uzdrawia nieuleczalnie chorych, wskrzesza zmarłych, chodzi po wodzie, którą następnie zamienia w wino, mnoży pieczywo (i to bez pomocy różdżki) i zamiast całej rzeszy, drepcze za nim tylko kilkunastu uczniów? Jak to możliwe, że prosty lud Jerozolimy, uwolnił nie uzdrowiciela i cudotwórcę, a zabójcę i buntownika? Dlaczego trzęsienie ziemi, zaćmienie, burza, pioruny, stary numer z winem, tym razem z rany, i co tam jeszcze się działo, jak Jezus konał na krzyżu, dobitnie, ostatecznie i natychmiast nie przekonały wszystkich wokół o tym, jak bardzo się mylili? Jak to się stało, że informacja o jego dokonaniach i niesamowitych okolicznościach śmierci nie obiegła lotem błyskawicy i zwyczajnym żywotem plotki (jedynego ówczesnego medium) nie urosła do rozmiarów wskrzeszania całych armii, mórz z wina i gór chleba? Jak to możliwe, że poza przekazami chrześcijan, słuch o Jezusie natychmiast i niemal całkowicie zaginął? I to w dobie, kiedy ludzie zdolni byli uwierzyć w każdą, podawana z ust do ust bajkę? Przepraszam bardzo: podobni mu cudotwórcy stali na co drugim rogu, że ludziom tak to spowszedniało?

A potem, żeby było mało, jeszcze zmartwychwstał… tylko po to, by i tak zaraz się zawinąć. Rozumiem, że miał dość i chciał już na tym swoim niebieskim tronie zasiąść, ale skoro, zamiast tak zwyczajnie tylko duszą wybrać się do nieba, postanowił wrócić jeszcze raz do tego pooranego ciała i mocować z głazem, to dlaczego pokazał się znowu tylko tej samej grupce, co to zawsze za nim łaziła? Czy po tylu trudach i cierpieniach nie mógł ten ostatni raz pójść i pokazać się na mieście, odwiedzić Piłata czy kapłanów?

Nikt wtedy i później nie mógłby powiedzieć, że oni to sobie wszystko zmyślili, gdy zastanawiali się dlaczego jednak Jezus nie porwał tłumów i czy, skoro za życia się nie udało, to może na jego śmierci i paru wplecionych ozdobnikach uda się coś jednak zbudować…

Tak to wszystko zagmatwali i udziwnili, że dla rozsądnego człowieka kupy się nie trzyma, a jednak ponad dwa miliardy ludzi dziś i pewnie drugie tyle przez całe te dwa tysiące lat święcie w to wierzy(ło)!

Możemy zapytać, czy te naprawdę piękne idee trzeba było taką straszną ściema wspierać, a potem tak bardzo wypaczać, ale właśnie te miliardy wiernych i na kontach w Watykanie dają nam chyba odpowiedź. Może niekoniecznie należało, ale czyż cel nie uświęca środków? Tylko, że ten cel też się chyba po drodze zgubił….